Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ο Ισθμός της Κορίνθου. Η Πελοπόννησος ήταν ενωμένη με την στερεά Ελλάδα και όποιος ήθελε να πάει Πειραιά-Πάτρα δια θαλάσσης, έπρεπε να κάνει το γύρο της Πελοποννήσου. Είχαν εφεύρει όμως μία – κουραστική - εναλλακτική λύση. Έσερναν τα καράβια πάνω σε κορμούς δένδρων και τα περνούσαν απέναντι δια ξηράς.
Επίπονη η εναλλακτική αλλά στη διαδρομή – που κρατούσε μέρες – υπήρχαν κάτι μπουρδελάκια με κοπέλες όμορφες, πρόθυμες και περιποιητικές. Οι ναυτικοί, για ευνόητους λόγους, προτιμούσαν τον δια ξηράς δύσκολο δρόμο και οι στεριανοί έλεγαν – και είχαν δίκιο – πως
«το μουνί σέρνει καράβι».
Αιώνες αργότερα, οι ναυτικοί – κυρίως οι Έλληνες – αποδείχτηκαν ιδιαιτέρως μερακλήδες. Δεν υπήρχε λιμάνι που να μην έχουν και μία αρραβωνιάρα. Δεν υπήρχε πουτάνα λιμανιού που δε μιλούσε Ελληνικά. Δυστυχώς όμως, οι φορτοεκφορτώσεις των πλοίων ολοκληρώνονταν με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι καυλοπυρέοντες ναυτικοί ήταν αχόρταγοι και ποτέ τους δεν επέστρεφαν έγκαιρα. Τα πλοία έμεναν δεμένα να τους περιμένουν. Και είχαν δίκιο οι αγανακτισμένοι καραβοκύρηδες να λένε πως
«το μουνί δένει καράβι».Μουνί ή γατάκι ή αιδοίο, ονομάζεται το σύνολο των γυναικείων εξωτερικών σεξουαλικών οργάνων, η είσοδος του κόλπου και οι γύρω περιοχές. Το αδοίο περιλαμβάνει το εφήβαιο _που βρίσκεται μπροστά_, το περίνεο, _πίσω_, ενώ δεξιά και αριστερά δεσπόζουν τα –δημοφιλή - μεγάλα και τα – λιγότερο δημοφιλή - μικρά χείλη. Ο λιπώδης ιστός και το δέρμα στην μπροστινή πλευρά του αιδοίου ονομάζεται εφήβαιο ή όρος της Αφροδίτης. Εκεί ακριβώς αναπτύσσεται τριχοφυΐα σε σχήμα τριγώνου και αποτελεί πηγή πλουτισμού για τους κατασκευαστές γυναικείων ξυριστικών μηχανών μια και το ξυρισμένο αιδοίο έχει «άλλη χάρη» όχι μόνο στις παστρικιές μα και στις τίμιες.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συνήθως αποκαλούμε μουνί δεν είναι παρά μία περιοχή εξαιρετικά ερωτογενής και ευαίσθητη στο άγγιγμα, η οποία προστατεύει το άνοιγμα του κόλπου και το στόμιο της ουρήθρας, ενώ φιλοξενεί την «ανδροπρεπή» κλειτορίδα.
Υπάρχουν αιδοία ευαίσθητα, λιγότερο ευαίσθητα, ρηχά, βαθειά, φαρδιά, στενά κλπ., όμως όλα έχουν το ίδιο σχήμα, ακόμη και τα Ασιατικά. Παρά τις διαδόσεις που θέλουν το Ασιατικό αδοίο να μην είναι έτσι
(/) αλλά έτσι
(-), στην πραγματικότητα, ο διάσημος αυτός τύπος αιδοίου είναι απλώς στενός
(.). Δηλαδή πολύ στενός! Τόσο στενό είναι το Ασιατικό αιδοίο που θα μπορούσαμε με εγκυρότητα και αρμοδίως, να δηλώσουμε ότι ο στενότερος Ευρωπαϊκός πρωκτός είναι πιο ευρύχωρος απ΄ το πλέον ξεσκισμένο Ασιατικό αιδοίο.
Τα πιο ορατά σημεία του αιδοίου, τα εξωτερικά ή μεγάλα χείλη, εκτείνονται από τον πρωκτό έως το εφήβαιο. Ο σοφός λαός έχει τιμήσει την ειρηνική γειτνίαση με μία παροιμία:
«Από τη ζωή στο θάνατο είν΄ ένα μονοπάτι – κι΄ από τον κώλο στο μουνί, δυό δάχτυλα και κάτι».
Έτσι λέει η παροιμία, αποδεικνύοντας τις ιατρικές γνώσεις της λαϊκής σοφίας.
Τα εξωτερικά χείλη ή μουνόχειλα, είναι δύο πτυχές δέρματος που προστατεύουν τα εσωτερικά χείλη, τον κόλπο και την κλειτορίδα. Αποτελούνται από λιπώδεις και ινώδεις ιστούς και φέρουν θυλάκους τριχών, καθώς και σμηγματογόνους και εξωκρινείς αδένες.
Οι τελευταίοι προσδίδουν στον ιδρώτα μια ιδιαίτερη οσμή (μπλιάχ), η οποία αφυπνίζει σεξουαλικά τους βάρβαρους άνδρες με εξαίρεση εκείνους που πάσχουν από κρυολόγημα. Χάρη στα μουνόχειλα, το αιδοίον διαθέτει ξεχωριστή προσωπικότητα και φυσιογνωμία. Τα εξωτερικά χείλη είναι – σε μερικές γυναίκες - πολύ μεγάλα (Ευλαμπία βάλε βρακάκι παιδί μου. Θα σκοντάψεις και θα πέσεις!). Σε άλλες είναι μικρά έως ελάχιστα. Λέγεται μάλιστα πως το μέγεθος των χειλέων είναι ευθέως ανάλογο προς την συχνότητα αυνανισμού κατά την εφηβική ηλικία. Όπως οι άνθρωποι που έχουν μικρά χείλη είναι κακιασμένοι, έτσι και τα αιδοία με μικρά χείλη είναι φαρμακερά και ανάλγητα οι δε ιδιοκτήτριές τους αποκαλούνται
φαρμακομούνες.Ορισμένοι παρομοιάζουν τα εξωτερικά χείλη -το αριστερό είναι λίγο μεγαλύτερο από το δεξί- με το ανδρικό όσχεο. (όσχεον (το): η σακούλα που περιέχει τα αρχίδια) . Δια τούτο, στις εγχειρήσεις αλλαγής φύλλου, το όσχεον χρησιμοποιείται απ΄ τους πλαστικούς χειρούργους για την κατασκευή μουνόχειλων.
Τα εσωτερικά χείλη μολονότι δεν έχουν λίπος ούτε θυλάκους τριχών, είναι γεμάτα σμηγματογόνους αδένες που λιπαίνουν την επιδερμίδα εκκρίνοντας σμήγμα. Οι εκκρίσεις αυτές, σε συνδυασμό με εκείνες του κόλπου και των ιδρωτοποιών αδένων, δημιουργούν μιαν αδιάβροχη ασπίδα που προστατεύει από τα ούρα, τα βακτηρίδια και το αίμα της περιόδου (μπλιάχ εγκέϊν). Παρ΄ όλα ταύτα, τίνες των ανδρών αιδοιολειχούν άκαταπαύστως και ασυστόλως χωρίς αιδώ και δίχως σιχαμάρα.
Όταν η γυναίκα διεγερθεί σεξουαλικά, τα χείλη διογκώνονται, αλλάζουν χρώμα και χοντραίνουν, αυξάνοντας ακόμα και δύο με τρεις φορές το φυσικό μέγεθός τους.
Με άλλα λόγια καυλώνουν, πράγμα το οποίο αποδεικνύει πως η καύλα, ως μεγέθους σημαντικό, δεν είναι ανδρικό προνόμιο και το παρόν ανάγνωσμα καθίσταται ιδιαιτέρως φεμινιστικό.
Η κλειτορίδα είναι το πιο ευαίσθητο όργανο του αιδοίου. Η κορυφή της καλύπτεται από μια ευαίσθητη μεμβράνη πλούσια σε νευρικές απολήξεις. Κατά τη σεξουαλική πράξη, η κλειτορίδα – όπως και το πέος - έχει στύση και υπερδιπλασιάζεται. Το μήκος της κλειτορίδας είναι δύο με τρία εκατοστά, πράγμα που την εξισώνει σε μέγεθος με μεγάλο αριθμό μικροτσούτσουνων εραστών. Θεωρείται λοιπόν, η κλειτορίδα, ως το "πέος" της γυναίκας. Μύθος άρα το
penis envy.Και σαν να μη φτάνει που το πόνημα τούτο αποδεικνύει πως οι γυναίκες έχουν πέος, καθιστά επίσης φανερό, πως οι αιδοιολειχούντες άρρενες, ουδόλως διαφέρουν από τις πεοθηλάζουσες λούγκρες.
Ωστόσο, από άποψη ανατομίας και φυσιολογίας η κλειτορίδα είναι μοναδική, καθώς δεν υπάρχει κανένα αντίστοιχο όργανο στο ανδρικό σώμα που δρα αποκλειστικά ως υποδοχέας και μεταδότης των σεξουαλικών ερεθισμάτων, προκαλώντας ή και αυξάνοντας την ερωτική διέγερση. Εξαιρείται η φαντασία….
Στο σπανιότατο είδος θηλαστικού που αποκαλείται
«παρθένα», την είσοδο του κόλπου καλύπτει μια λεπτή και ευλύγιστη μεμβράνη, ο υμένας, που έχει οπές, επιτρέποντας έτσι στο αίμα της έμμηνου ρύσης να περνά. (έμμηνος ρύσις (η): περίοδος, κατά την οποία μία γυναίκα έχει τα ρούχα της).
Στα χρόνια τα παλιά τα πρόστυχα, ο υμένας ήταν ιδιαιτέρως πολύτιμος. Τόσο που θεοποιήθηκε. Ο Υμήν ή Υμέναιος ήταν στην αρχαιότητα ο θεός των γαμήλιων τελετών. Συνήθως, ο υμένας διαρρηγνύεται από τις δραστηριότητες της παιδικής ηλικίας, όπως η γυμναστική, ο χορός, η ποδηλασία, η ιππασία, η μαλακία και άλλα ή ακόμα και από τη χρήση ταμπόν. Ακόμη και όταν έχει παραμείνει άθικτος, σπάνια η πρώτη διείσδυση είναι τόσο οδυνηρή όσο την παρουσιάζουν τα διάφορα αναγνώσματα.
Με άλλα λόγια, όποια κάνει την παρθένα και προσποιείται ότι πονάει, παίζει θέατρο και ενδεχομένως να είναι ευρύπρωκτη.
Ο κόλπος είναι ένας μεμβρανώδης και μυώδης σωλήνας με μήκος οκτώ περίπου εκατοστών, αλλά διαθέτει μιαν εξαιρετική ικανότητα για διαστολή, ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται απόλυτα σε πέη όλων των διαστάσεων ακόμα και
XXL.
Αν η διείσδυση γίνει προτού ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του μήκους και της διαμέτρου του κόλπου, η ιδιοκτήτρια του αιδοίου (συνήθως αποκαλείται γυναίκα), πονάει και σκούζει. Δια τούτο άλλωστε ο άντρας ο σωστός ο πρόστυχος, δεν τσιγκουνεύεται τα προπαρασκευαστικά παιχνίδια. Εξαιρούνται βεβαίως οι διεισδύσεις των Κινέζων (συνήθως 4-5 εκ.) οι οποίες αφενός δεν προκαλούν πόνο, αφετέρου προκαλούν γέλωτα, και φυσικά δεν χρήζουν προπαρασκευαστικών παιχνιδιών.
Πάντως ο κόλπος, ύστερα από μερικές παλινδρομικές κινήσεις, φαρδαίνει, και το πέος, όποιες και αν είναι οι διαστάσεις του, εισχωρεί με ευκολία και άνευ σιέλου.
Εξ΄ ού και η παροιμία, «το μουνί και το χταπόδι όσο το χτυπάς απλώνει».Το κακό είναι πως όσο ανεβαίνει το θερμόμετρο της σεξουαλικής διέγερσης, ο κόλπος μακραίνει και μεγαλώνει η διάμετρός του, με αποτέλεσμα οι μικροτσούτσουνοι να βγαίνουν εκτός παιγνίου μια και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν.
Φράσεις όπως
«δεν έχει σημασία το μέγεθος» ανήκουν σε
κακογαμημένες και στερημένες γυναίκες.Από επιστημονικής απόψεως, θα μπορούσε κανείς να πει πως το αιδοίο είναι όργανο αδηφάγο, αχόρταγο και αχάριστο. Και αυτό διότι η ελλειπτική διαστολή του μειώνει την ένταση του σεξουαλικού ερεθισμού του πέους και ελαττώνει την κολπική ηδονή της γυναίκας, δημιουργώντας μάλιστα την εντύπωση ότι ένα ΧΧL πέος σε στύση είναι "χαμένο στον κόλπο". Σε κάτι τέτοιες στιγμές, οι γυναίκες φωνάζουν
«και τα ΄ρχίδια μέσα ρεεεε!». Σε κάτι τέτοιες στιγμές γεννήθηκε και η παροιμία
«όταν υπάρχει καλή διάθεση, δέκα καλοί χωράνε».
Τα εσωτερικά τοιχώματα του κόλπου είναι παχιά και δημιουργούν πτυχές, τις κολεϊκές ρυτίδες, που είτε εκτείνονται κατά μήκος είτε είναι οριζόντιες. Τα κύτταρά τους περιέχουν γλυκογόνο, ένα είδος αμύλου, με αποτέλεσμα η αιδοιολειχία να καθίσταται παχυντική. Με τη ζύμωση, τα βακτηρίδια που είναι εγκατεστημένα στον κόλπο παράγουν γαλακτικό οξύ. Αυτό ρυθμίζει πόσο όξινα πρέπει να είναι τα υγρά στην περιοχή. Το όξινο περιβάλλον είναι απαραίτητο για την υγεία του κόλπου και εμποδίζει την ανάπτυξη βακτηριδίων και καθιστούν – σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα - την αιδοιολειχία ακόμα αηδιαστικότερη. Τα εσωτερικά τοιχώματα του κόλπου δεν περιέχουν αδένες, παρ όλο που ο ίδιος ο κόλπος υγραίνεται, όταν η γυναίκα διεγείρεται σεξουαλικά. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες τα κύτταρα που αποβάλλονται από τα εσωτερικά τοιχώματα του κόλπου, μαζί με τη βλέννα που εκκρίνεται από τον τράχηλο, καθώς και τα σταγονίδια που προέρχονται από τον κόλπο, αποτελούν τα κολπικά υγρά, που είναι άχρωμα και άοσμα.
Κατά μήκος του κόλπου υπάρχει ένας υποβλεννογονιακός ιστός, γεμάτος αιμοφόρα αγγεία. Με τη δράση του ανοίγει ή κλείνει το εσωτερικό του κόλπου. Μέσα στο επάνω τμήμα του κόλπου, ακριβώς πίσω από το ηβικό οστούν, λέγεται ότι υπάρχει μια περιοχή από σηραγγώδη ιστό που, όταν ερεθιστεί, προκαλεί ένα διαφορετικό είδος οργασμού. Η ζώνη αυτή είναι γνωστή ως "σημείο G.
Πολυετείς έρευνες του γράφοντος απέδειξαν αρμοδίως ότι το σημείο αποτελεί παραμύθι που έχουν εφεύρει οι ανοργασμικές για να κάνουν τις καλογαμημένες να σκάσουν απ΄ τη ζήλεια τους.Γενικά και εν κατακλείδι, το αιδοίο αποτελεί κοινή καταγωγή και κοινό στόχο των ανθρώπων.
Άνδρες γυναίκες ασχολούνται μαζί του.
Οι μεν άνδρες με σκοπό να το κατακτήσουν, οι δε γυναίκες με σκοπό να το καταστήσουν παγίδα.
Οι άνδρες δουλεύουν, κλέβουν και εξαπατούν για να βγάλουν λεφτά και με τα λεφτά αγοράζουν κότερο που ως γνωστό είναι μεγάλη μουνοπαγίδα.
Οι γυναίκες κάνουν δίαιτα, βάφονται, φτιασιδόνονται, ξυρίζουν το όρος της Αφροδίτης και τα πόδια τους με σκοπό να καταστίσουν το αιδοίο τους πεοπαγίδα .
Κατόπιν αφήνουν την πεοπαγίδα τους να πιαστεί στη μουνοπαγίδα (κόλ μι κότερο) .
Φαύλος κύκλος το αιδοίο. Κάτι σαν τη Ρώμη. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί.
Οι αρχαίοι ημών είχαν πλήρως αντιληφθεί τη σπουδαιότητα του αιδοίου και είχαν γεμίσει τα ιερά με τις λεγόμενες ιερόδουλες. Η μήτρα υπήρξε ανέκαθεν ιερή. Η θεά Δή-μητρα (η μήτρα της γης) χάριζε στους θνητούς όσα οι Θεοί ήθελαν για πάρτι τους αποκλειστικά. Όμως αυτά είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Το παρόν πόνημα κλείνει με μία διαπίστωση, αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας.
Το αιδοίο παρότι έχει χείλη, δεν ομιλεί.
Ευτυχώς.
Διότι αν το αιδοίο είχε φωνή, θα είχε πολλά να πει για την κυρά του, ελάχιστα για τον κύρη της κυράς του, και μερικά για τον κουμπάρο.
(κουμπάρος (ο): εκείνος ο οποίος ερωτοτροπεί με παντρεμένες., δηλαδή γαλατάς, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος κλπ)
Υ.γ. Μπαμπινιώτη σ΄ έσκισααααααα…
Υ.γ.2 Το ανωτέρω πόνημα ενεκρίθη από την Ακαδημία Αθηνών
.jpg)
