Στη χαρτοπαικτική λέσχη «η ωραία Ελλάς» το ντεκλαρέ έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό. Βασιλεύει η μπλοφ ντε λα μπλοφ, διότι μην ξεχνάμε ότι η πρέφα και η δηλωτή είναι και παλιομοδίτικα… Οι ρόλοι που μου μοιράζουν είναι διάφοροι και διαφορετικοί. Κανένας απ’ αυτούς δεν είναι τιμητικός, κανένας τιμημένος…
Πότε κάνω τον τσιλιαδόρο μην έρθει η μπατσαρία και πιάσουν την παρεούλα.
Πότε κάνω τον αβανταδόρο με ξένα κάστανα μπας και πείσω κανένα κορόιδο να σπρώξει όλο το χαρτί στην τσόχα.
Πότε πουλάω κάνα οικοπεδάκι που βρήκα έτοιμο από τους προγόνους μου και παίζω σε μια ζαριά την τύχη μου.
Πότε κλείνω μάτια, μύτες, κουνάω αυτιά, κάνω το σήμα της νίκης, του κωλοδάχτυλου, της ειρήνης, ό,τι με βολεύει για να βοηθήσω τον συνεργό απέναντι να κλέψει τους συμπαίκτες μας.
Πότε κουράζομαι και κάθομαι στον καναπέ, πίνοντας το ποτάκι μου και το καφεδάκι μου, ρίχνοντας πού και πού κλεφτές ματιές μη χάσω και τις εξελίξεις. Μου αρέσει να γκρινιάζω ρε παιδί μου. Είναι καλό σπορ!
Πότε πάω στο παραδίπλα δωμάτιο για να δω το μπλακ τζακ που παίζεται εκεί και να θαυμάσω τις αριστοτεχνικές κινήσεις του γκρουπιέρη που μοιράζει την σημαδεμένη τράπουλα. «Ρε τον πούστη κοίτα πώς τα ρίχνει τα χαρτιά, κοίτα πώς μοιράζει τα σημαδεμένα» μονολογώ και θαυμάζω «μωρέ μπράβο» ξαναθαυμάζω και ρουφάω μακαρίως τον βαρύ και ασήκωτο καπουτσίνο μου.
Πότε κάνω τον ομορφονιό προσκαλώντας κι άλλους στο παιχνίδι με χίλια δυο κόλπα.
Πότε κάνω τον μπράβο πουλώντας τσαμπουκά στα ανθρωπάκια που θέλουν να φύγουν από το παιχνίδι γιατί μπαϊλντισαν.
Από καιρού εις καιρόν, με καλούν να ρίξω τη δική μου ζαριά με τα δικά τους ζάρια, μπαλαμούτι το ζάρι από χέρι, βαρύ βαρύ κι ασήκωτο, όποιο χρώμα κι αν έχει:
-Έλα κυρίαρχε της λέσχης, έλα κοντά, μου φωνάζουν, ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα ρε ζωή, που λέει και το τραγουδάκι.
-Ρε παιδιά, για μισό, ψελλίζω εγώ η αφελής, κάτι δεν πάει καλά με τα ζάρια που μου δίνετε, μήπως να το ξαναδούμε το πράγμα;
-Τι είπες; Τι είπες, οργισμένε απέχοντα ανθρωπάκο; Τόλμησες να πεις για το σύστημα της λέσχης σου; Τόλμησες να μιλήσεις για τα ζάρια που σου δίνουμε να παίξεις; Τολμάς να πεις ότι δεν σου κάνει η τσόχα που σου στρώσαμε; ΑΙΣΧΟΣ!!! ΝΤΡΟΠΗ!!!
-Μα, μα, μα… Είναι μπαλαμούτι το ζάρι ρε παιδιά! Ψιλό γαζί με δουλεύετε όλοι. Θέλετε να ρίξω ζάρι όταν ξέρω ότι με κλέβετε εκ προοιμίου; Δεν επιθυμώ να συμμετέχω στη στημένη σας διαδικασία, δε θέλω να τζογάρω, ΞΕΡΩ τις μεθόδους σας πια, ΚΑΤΑΝΟΩ τη συλλογιστική σας, ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ τα κόλπα σας, ΒΛΕΠΩ την ανικανότητά σας, ΓΝΩΡΙΖΩ ότι τίποτα δεν θ’ αλλάξει με μένα να μετατρέπομαι σε ποσοστό.
-Άθλιε λαουτζίκε της αποχής και της αδιαφορίας, εσύ είσαι που πρώτος γάμησες όλους όσους ήθελαν μια άλλη Ελλάδα.
-Μα, μα, μα, δεν αδιαφορώ σου λέω, σε ρωτώ, θα έχω μια άλλη Ελλάδα, συμμετέχοντας εντός των τειχών της λέσχης που ΕΣΕΙΣ ΣΤΗΣΑΤΕ; Βγαίνω έξω από τη λέσχη και ΗΧΗΡΑ δείχνω την ΑΠΕΧΘΕΙΑ μου για το σύστημά σας. Γιατί ντε και σώνει στα δικά σας τα μπλόκα να ακούγεται η δική ΜΟΥ φωνή;
Πλέον μπορώ να ακουστώ κι εγώ! Ακούς τι σου λέω; ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ!!! Ποιος φταίει; Εγώ που δεν πείθομαι και σου γυρνάω την πλάτη ή εσύ που δεν με κάνεις να σ’εμπιστεύομαι;
-Στο δρόμο γίνονται οι αγώνες!
-Αυτό λέω κι εγώ! Στο δρόμο γίνονται οι αγώνες! Πάλι δεν ακούς… Είσαι τόσο θυμωμένος που ποτέ δεν μ’ακούς. Και αυτός ο θυμός σου θα διώξει κι άλλους από το σύστημά σου, αλλά τι λέω! Πότε άκουσες για ν’ακούσεις τώρα;
-Είσαι άχρηστος και μίζερος όχλος! Απέχεις!
-ΔΕΝ ΑΠΕΧΩ! ΔΕΝ ΕΧΩ…
ΔΕΝ ΕΧΩ άλλη υπομονή.
ΔΕΝ ΕΧΩ άλλο χρόνο για να σας ανέχομαι.
ΔΕΝ ΕΧΩ άλλο κουράγιο να παίζω το παιχνίδι σας.
ΔΕΝ ΕΧΩ άλλη αντοχή ν’ακούω τις ίδιες πάντα κασέτες.
ΔΕΝ ΕΧΩ άλλη δύναμη να βλέπω την πατρίδα μου να καίγεται κι εσείς να λέτε τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια.
ΔΕΝ ΕΧΩ άλλη ανοχή για εσάς, τις λαμογιές σας, τον παλαιοπολιτικό σας λόγο, την προοδευτική σας απαξίωση επειδή δεν σας προτιμήσαμε, τις εμβριθείς αναλύσεις σας, τα κουκιά σας, τα φασόλια σας.
Εκλεγμένος είναι ο πρωθυπουργός που μας παραχώρησε στην τρόικα ή κάνω λάθος;
Αλλά ξέχασα, είναι κι αυτή η αφέλεια που με διακατέχει την απέχουσα ...
Πηγή: Της Amelie Law
