1/10/09

Moυ λείπεις


Η νύχτα απόψε παρόλο που είμαστε στο φθινόπωρο, μυρίζει γιασεμί και νυχτολούλουδο. Ευλογία. Στην Ελλάδα, στις πόλεις, στα μπαλκόνια μας, ακόμη και στις αυλές μας ζούνε νυχτολούλουδα. Ξέπνοα. Που νοτίζουν τον αέρα και μας κάνουν να ξεχνάμε τις ασχήμιες που αναπνέουμε. Που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε τελικά.

Είναι βράδυ του Οκτώβρη, ζεστό. Ακούω ανθρώπους έξω να κάθονται στα μπαλκόνια τους μπας και ξεφύγουν από τις σκέψεις τους. Κουβεντιάζουν ήσυχα, γελούν, τρώνε κάτι, μόνοι ή με παρέα. Κάτι τέτοιες νύχτες νιώθω ένα κενό.

Δε φυσά πια.

Διάβαζα ένα κείμενό σου απόψε… με ευλάβεια, σαν να ήταν το γράμμα που περίμενα από χρόνια. Δε μιλούσες για όνειρα και χαμόγελα. Έγραφες για τους εφιάλτες σου, πλεγμένους με θάλασσες και ηφαίστεια. Για το σούρουπο και τη θλίψη του. Για μυαλά που ανοίγουν τα φτερά τους, για στιχάκια ξεχασμένα, γεμάτα αρμύρα και ήλιο που σε καίει και πας να κρυφτείς. Όνειρα με ετερόφωτα στηρίγματα.

Σου χω πει πόσο πολύ θέλω να είμαι μαζί σου;

“Και ένιωσα τόσες φορές τόσο κοντά.. Και παρέλυσα, και δείλιασα…”. Τόσες εναλλαγές συναισθημάτων. Σκέφτομαι όλα αυτά που είμαι και αυτά που δεν υπήρξα… για μένα και για σένα. Νιώθω πως η επιλογή, τελικά δεν ένα μεγάλο αδιέξοδο. Τι περίεργη έννοια που είναι η επιλογή. Είναι σαν να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα. Σαν να έχεις και να μην έχεις. Και το λάθος είναι τόσο κοντά, και τόσο μακριά ταυτόχρονα. Ποιο είναι το λάθος και ποιο είναι το σωστό;

Μέρες τώρα σε κουβαλάω στο πορτμπαγκάζ της ψυχής μου. Εκεί που βάζουμε πράγματα που χρειάζομαστε… και πάντα ξέρουμε ότι είναι εκεί, ακόμα και όταν τα ξεχνάμε. Κι όμως το σημάδι σου εκεί. Είναι τώρα καιρός που έχει αρχίσει να μεγαλώνει. Σε όλες τις διαδρομές μου, στη δουλειά και πίσω. Κάπου είσαι πάντα μαζί, στις μουσικές που βάζω, στα στιχάκια που γράφω, στις βόλτες μου στην φωτισμένη πόλη. Τυλιγμένη η αποσκευή σου γύρω μου, σαν σατέν φουλάρι γύρω από το λαιμό μου.

Θα ήθελα να βγαίναμε, ή να μέναμε σπίτι. Οι κουβέντες μας να είναι γεμάτες γαλήνη. Την σκέφτομαι συνέχεια τούτη την γαλήνη. Απλή μέσα στον ενθουσιασμό της κι όμως πάντα την περιβάλει μια μαγεία. Κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Ίσως πάλι να το βλέπω μόνο εγώ. Μερικές βραδιές, πονάω από έρωτα. Μοιάζει σαν σχεδόν ξεχειλισμένο ποτήρι έτοιμο να σπάσει.

Από έναν έρωτα που δεν υπάρχει πουθενά στα αλήθεια.

3 σχόλια:

korinoskilo είπε...

το θεμα δεν ειναι να εχεις καποιον στο πορτμπαγκαζ της ψυχης σου... αλλα στην μηχανη της ψυχης σου που κινει τα παντα.... την φροντιζεις... την γεμιζεις λαδια... υγρα...

στο πορτμπαγαζ εχουμε τα δεδομενα.. και αυτα δεν τα φροντιζουμε αρκετα ;)

καλημερα καλο μηνα

ΑΓΡΙΜΙ είπε...

Το θεμα ειναι ναχεις καποιον.
Δεδομενα δεν υπαρχουν.
Οι μηχανες χαλανε και αν φυγουνε και τα λαδια απ΄τα φρενα,στουκαρες.
Ειμαι ενα χαρουμενο τρολ στο κινημα του Σεξουαλισμου και ειμαι καλα.

korinoskilo είπε...

ναι σωστα περι ορεξεως κολοκυθοπιτα....

αυτο ειπα ... οτι το φροντιζεις για να μην χαλασει.... οποτε κραταει χρονια ....

ξερω ξερω ποιο τρολ εισαι :Ρρρ


καλημερα :)