Τι κι’ αν περνάει;
Αυτή ειν’ η μοίρα του χρόνου.
«Που πας;» ρωτάω.
Απαντά: «Που να ξέρω;
Εσύ ξέρεις που πας;»
Δεν θα ζήσεις ποτέ αληθινά
αν δεν αποφασίσεις: η πυξίδα,
τρεμουλιάζει ή τρεμοπαίζει;
Τα πέντε γράμματα της λέξης Αmore
φλογίζουν κάθε δάχτυλο κάθε φορά που σε χαϊδεύω.
Αλλά είμαι περαστικός. Πρέπει να συνεχίσω.
Η λέξη αγάπη θα είναι ένα δάχτυλο λιγότερο.
Κάθομαι συχνά στην αναπαυτική πολυθρόνα
και ρίχνω ατέλειωτες ματιές στο τηλέφωνο
χρώματος μενεξεδί
με κομψές καμπύλες
σαν γλυπτό του Αρπ
Απλώνω το χέρι μου ενστικτωδώς και χαιδεύω
τους αριθμημένους ομφαλούς του
παρατηρώ με θαυμασμό τις διαθέσεις του
την απαράμιλλη εγγαστριμυθία του
και πόσο θα’ θελα να σχηματίσω
άλλο αριθμό για την ζωή μου.
Ποίηση Γιάννη Γκούμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου