Mεθυσμένες αισθήσεις

Θα το σηκώσω το ποτήρι μοναχή

και θα το πιω ως τον πάτο,

κι

ύστερα

θα
μεθύσω
με
το

κοκκινόμαυρό

σου

με ένα ουίσκι
με ένα τσιγάρο
με μια κατάθεση ψυχής
σε ένα υπόγειο
μέσα στο δρόμο
σε κάποιο μπαρ της περιοχής
δυο μαύρα μάτια
να σε μεθάνε
κι ένα αιδοίο
να σε υγραίνει
βροχή να πέφτει
ήλιος να βγαίνει
και ένα χαμόγελο να σε πηγαίνει
να σε ανεβάζει
να σε ζεσταίνει
να σε πεθαίνει
να σε ανασταίνει
να σε μεθάει, να σε μεθάει, να σε μεθάει...

Παναγιώτης

"...Δεν έμελλε να περιμένει πολύ. Σύντομα αισθάνθηκεν ένα τεράστιο ζεστόν όγκο να πιέζει πάνω στη πισινή σχισμή της και, λίγο χάρη στην αλειφή, λίγο χάρη στα νευρικά ανασηκώματα της λεκάνης της, ένιωσε να τη διαπερνά σα πυρωμένο δόρυ. Ύστερα ένα γερό χούφτωμα στη κοιλιά τη πίεσε και τη κόλλησεν ακόμα πιο πολύ στο αόρατο κι αγέρωχο κείνο καβλί, την ώρα που το άλλο χέρι, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στις τρίχες της ψιψίνας της. άρχιζε να γλυκοπασπατεύει τα χείλη και το κουμπάκι της, για να χωθεί τελικά μέσα της, λες κι ήθελε, πίσω από τις λεπτοϋφασμένες εκείνες μεμβράνες να φτάσει ν' αγγίξει την ατέλειωτη ψωλή που ορμούσε μες στα έντερά της σα κριάρι. Στην αγριεμένη επιδρομή του παλουκιού απαντούσε το παιγνίδισμα των δαχτύλων που μούσκευαν μέσα στη πάχνη της. Χύσανε μαζί και μάλιστα τόσον άγρια που καταρρεύσανε στο πάτωμα ουρλιάζοντας κι έμειναν εκεί, ασάλευτοι, για ώρα πολλή, βαριανασαίνοντας..."


απόσπασμα απ' το βιβλίο
Loulou Morin: Η Μαύρη Πέρλα- εκδ. Αφροδίτη