Μάθημα ανατομίας

Ξεφυλλίζοντας φοιτητικό τετράδιο σημειώσεων,
βρήκε και σκάλωσε η ματιά:

"Men often give love for sex.

Women often give sex for love"

θύμηση ταινίας αγαπημένης

Άντρας και Γυναίκα συνομιλούν.

Ηθοποιοί σε ρόλους. (Σίγουρα;)

Αγγίγματα, γδαρσίματα, νυχιές και χάδια,

αμυχές και εκδορές, δειλές θωπείες,

χαμηλοκοιτάγματα και τρεμομιλήματα,

όλα τους παραμονεύουν και διαφεντεύουν το λόγο.

Γ- Που πας;

Α- Κάπου έτσι… γενικά, να την πέσω…

Γ- Τι γίνεται απάνω;

Α- Απάνω… τι γίνεται απάνω, εντάξει, όλα καλά απάνω…

Γ- Κοίτα… κοίτα. Άμα θέλεις να κοιμηθούμε μαζί, εντάξει.

Α- Ξέρεις κάτι;

Γ- Τι;

Α- Δε μ’ αρέσει έτσι.

Γ- Και πως το περίμενες δηλαδή;

Α- Δε ξέρω, δε ξέρω. Κάπως αλλιώς, πάντως όχι έτσι.

Πάμε μια βόλτα στο δρόμο.

Τουλάχιστον όλα αυτά δε γίνονται από φόβο, ή από ανία, ή από… συναδελφική διάθεση.

Μ’ αγαπάς λίγο;

Γ- Όχι μεγάλα λόγια, δεν είπαμε;

Α- Δηλαδή με σένα πως γίνεται; Κατεβάζουμε το φερμουάρ, ξεκουμπώνουμε το παντελόνι, παπ, τελειώσαμε…

Γ- Δε με παίρνει για περισσότερα.

Α- Αα… Μάλιστα! Άκου τώρα το μάθημα της ανατομίας.

Αυτός εδώ είναι ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος.

Που διψάει γι αλήθεια και ποτέ δεν του δίνουμε αρκετή και ποτέ δε χορταίνει.

Κι αυτή εδώ είναι η κοιλιά, που διψάει για τροφή.

Κι αυτό εδώ κάτω είναι το… φύλο.

Που διψάει για έρωτα γιατί νιώθει μοναξιά πότε-πότε.

Εγώ στη ζωή μου τα ‘θρεψα.

Τα χόρτασα και τα τρία, όσο μπορούσα κι όσο ήθελα.

Εσύ μπορεί τη κοιλιά σου λίγο,

με φασκόμηλο βέβαια,

αλλά από αλήθεια, από έρωτα, τίποτα.

Τίποτα, τίποτα.

Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες

… σ’ αφήνω το χέρι.

Το μάθημα τελείωσε, ε;

Μπορείς να πηγαίνεις.

Θύμηση ταινίας,σπουδαίου έλληνα κινηματογραφιστή.
Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη η ταινία,

από την οποία, μια εικοσαετία πίσω,

αναδύθηκε αυτος ο διάλογος κρυστάλλινος στις αλήθειες του,

για τούτο και ισχυροποιημένος στο θολό μνημονικό...

*αφιερωμενο στην υφυπουργο πολιτισμου