(
αποσπάσματα)
...
"Το κρεβάτι είναι το μόνο μέρος που βασιλεύει μια δίκαιη ανισότητα" σκέφτηκεν ο Όσκαρ, που 'χεν εφεύρει αυτό τον ορισμό...
...Κάτω από τα ρούχα της μαντάμ Ντε Μπρεό, ανακάλυψε ένα μακρύ ηλιοψημένο κορμί χωρίς εσώρρουχα, δυο μεγάλα κι απαλά στήθια, ένα ψηλό κι απαλό πισινό, μιαν απαλή κοιλιά. Όλα της ήταν απαλά. Η απαλή επιδερμίδα άρεσε στον Όσκαρ, τον ερέθιζε. Το μόνο πράμα που δεν του άρεσε, ήτανε στο τέλος της πράξης, λίγο πριν τον οργασμό. Εκείνη κουλουριάστηκε και τον εμπόδισε να τελειώσει κι αυτός. Χωρίς να λογαριάσουμε πως ακριβώς τη στιγμή του οργασμού της, έχυνε πολύ σα να ουρούσε, προκαλώντας φαγούρα σ' όλο τ' όργανό του, όταν το τράβηξε από μέσα της.
Τώρα βρίσκονταν ξαπλωμένοι ανάσκελα και κείνη του χάιδευε μ' ευγνωμοσύνη τα μαλλιά, ενώ κείνος εξερευνούσε με περιέργεια την είσοδο του ηβαίου της, που το κρατούσε ολάνοιχτο με τα δάχτυλά του. Η Ζενεβιέβ ρώτησε:
-"Κι εσύ; Δε τελειώνεις ποτέ";
-"Μου χρειάζεται πιο πολλή ώρα", απάντησεν αυτός, χαϊδεύοντας τον περίγυρο του γεννητικού της οργάνου.
Η σχεδιάστρια μόδας είχε φουσκωτή κλειτορίδα κι έναν κόλπο με απλή κατασκευή, σχεδόν χονδροειδή. Ο Όσκαρ είχε φτάσει στο συμπέρασμα πως αυτό το σημείο του γυναικείου σώματος ήθελεν ιδιαίτερη μεταχείριση, ότι δε πρέπει να το γλύφει κανείς άγρια, ούτε να μπαίνει μέσα χωρίς να το 'χει προετοιμάσει και μελετήσει σε βάθος. Ο κόλπος ήταν ιδιαίτερο πλάσμα, που αγαπούσε τα χάδια και τα παιγνίδια, όπως τα μικρά παιδιά τις καραμέλες και τις σοκολάτες. Πλησίαζε λοιπόν πάντα μ' αυτό το πνεύμα κι όχι σα να πήγαινε ν' ανοίξει τρύπα στον τοίχο, πράμα που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους περισσότερους άντρες. Ακόμα κι η Νατάσα του αναγνώριζεν ειλικρινά, πως αφιέρωνε στο Μουνάκι της μιαν εντελώς ιδιαίτερη λατρεία.
-"Αχ τί ωραία!" αναστέναξε από τα βάθη της καρδιάς της η μαντάμ Ντε Μπρεό. "Τί ωραία! Νομίζω πως ονειρεύομαι..."
Κρίνοντας από τους αλλεπάλληλους σπασμούς που συνόδευαν τον οργασμό της Ζενεβιέβ, ο Όσκαρ συμπέρανε πως είχε πολύ καιρό να σμίξει μ' άντρα και συνέχισε να περιφέρει το δάχτυλό του πάνω στο όρος της Αφροδίτης, αλλά κι άλλους ιερούς τόπους, σκεπασμένους με το σκούρο τρίχωμα που 'ζωνε το μουνί της. Περιέργως τα μαλλιά της ήτανε κοκκινωπά, λεπτομέρεια που 'φερνε κάποια σχετική παραφωνία στη κατά τ' άλλα πολύ σικ εμφάνιση της σχεδιάστριας.
-"Αχ..." εξακολούθησε να στενάζει εκστατικά, "τί ωραία! Αχ..."
Θέλοντας φαίνεται να ευχαριστήσει τον Όσκαρ για την ηδονή που της είχε προκαλέσει, ανασηκώθηκε κι έστριψε το κεφάλι της κατά τ' όργανό του. Την άφησε να διπλωθεί στα δυο, να σουρθεί πάνω στα ξεθωριασμένα σεντόνια του και φτάνοντας στο ύψος των ποδιών του, να εξαφανίσει το αντικείμενο του πόθου της μες στο μεγάλο κι απαλό της στόμα. Δε θεώρησε καλό να την απογοητεύσει, λέγοντάς της πως αν κι ένιωθε σχετικήν απόλαυση μ' αυτό το είδος σεξουαλικής πράξης, σπάνια έφτανε στον οργασμό. Αυτός ο τρόπος του έρωτα στερούσε από τον Όσκαρ τη δυνατότητα να υποτάξει τη γυναίκα στη θέλησή και στον έλεγχό του. Η συνήθεια που 'χε να κάθεται ξαφνικά πάνω στο στήθος των κοριτσιών και να τους χώνει τ' όργανό του στο στόμα τους, ήτανε πιο πολύ επίδειξη δύναμης παρά απόλαυση. Ο σκοπός αυτής της παράστασης ήταν η συντριβή κάθε αντίστασης κι η παραδοχή από το κορίτσι πως δεν ήτανε τίποτ' άλλο παρά εν απλό αντικείμενο. Αν όμως καθόταν ήσυχα σα φρόνιμο παιδί κι άφηνε το πιο ευαίσθητο σημείο του σώματός του στις καλές φροντίδες της ερωτικής συντρόφου του, η κατάσταση άλλαζε. Αν μάλιστα η γυναίκα ήταν άπειρη, έχανε ακόμα και τη στύση του. Η απόλαυση του Όσκαρ άρχιζε με τον αγώνα ενάντια στην αντίπαλο, με τη νίκη που κέρδιζε χώνοντας τ' όπλο του στο κορμί της.
Η Ζενεβιέβ έκανε ό,τι μπορούσε. Έγλυφε ευσυνείδητα, από τη βάλανο ως τη ρίζα, αλλά χωρίς να το θέλει, πέρασε από το γλύψιμο στο ρούφηγμα. Ρούφαγε όλο και πιο βαθιά, έτσι που άρχισε να πνίγεται. Μισοπνιγμένη, τράβηξε τ' όργανο του Όσκαρ από το λαρύγγι της για να πάρει ανάσα κι εκείνος τη σταμάτησε τρυφερά.
-"Φτάνει Τζη, δε μου αρέσει και τόσο αυτός ο τρόπος..."
-"Στους περισσότερους άντρες αρέσει", απάντησε κείνη, παραμερίζοντας τα μαλλιά που της έπεφταν στο πρόσωπο και γλύφοντας τις άκρες των χειλιών της. "Εξάλλου μυρίζει όμορφα κι αφήνει μια γλυκειά γεύση στο στόμα".
-"Δεν είμαι σα τους περισσότερους άντρες Ζενεβιέβ, είμαι από τους σπάνιους".
-"Τί είναι αυτά κει στον τοίχο;" ρώτησε ξαφνικά η γυναίκα, δείχνοντας τη λαιμαριά με τα μεταλλικά καρφιά και το μαύρο μαστίγιο με τις εφτά λουρίδες, που κρεμόντανε πάνω από τη τουαλέτα.
Απ' όλο το σχετικόν εξοπλισμό, ο Όσκαρ είχε κρεμάσει μόνον αυτά τα δυο μη θέλοντας να τρομάξει τις καμαριέρες που, έστω κι αραιά, μπαίνανε πάντως για να συγυρίσουνε το δωμάτιο.
-"Έίναι S & M", εξήγησεν ο Όσκαρ, με ψεύτικην αδιαφορία. Η Ζενεβιέβ χαμογέλασε με κάποιαν έκπληξη, ξανακοίταξε τη λαιμαριά και το μαστίγιο και παίρνοντας από το κομοδίνο το ποτήρι με το ουίσκι, κατέβασε μια γερή γουλιά. Ύστερα ρώτησε:
-"Είσαι... σαδο-μαζόχας";
-"Α... αυτό δε το ξέρω", απάντησε κείνος, "κατά κάποιο τρόπο, ναι. Δοκιμάζω διάφορους τρόπους για ν' αυξήσω την ηδονή. Αθώα πράματα χωρίς δυσάρεστες συνέπειες".
-"Πρέπει να φύγω".
Ανασηκώθηκε και φίλησε τον Όσκαρ, που αναγνώρισε στο στόμα της τη μυρωδιά του πέους του. Οι ρυτίδες της ακουμπήσανε στο πρόσωπό του και σκέφτηκε πως θα τα 'χε περασμένα τα πενήντα, μιας κι οι χαρακιές στο πρόσωπό της ήτανε βαθιές και δείχναν ακόμα πιότερο, όταν το πρόσωπο ήταν ηλιοψημένο.
...
Toυ
Limonov Eduard
