Το περιβάλλον ως Ανάμνηση

Είναι φορές που η σκέψη προσπαθεί να µιµηθεί τα τριαντάφυλλα στον τρόπο που αυτά επεξεργάζονται την κοπριά και βγάζουν από την κακοσµία της ευωδιά κι από τη σκοτεινότητά της αρίφνητα χρώµατα φωτός.
Καθαρή µαταιοπονία. Στον άνθρωπο δε δόθηκε το χάρισµα αυτό της µεταµόρφωσης των καταστάσεων. Τον άµοιρο! Πώς να βγάλει από το φόνο ζωή; Και τη ζωή, καθώς υποστηρίζουν οι νοήµονες αυτού του κόσµου, την κυβερνά ο θάνατος.

Ο φόνος που έχει στη διάθεσή του βόµβες διασποράς κατά προσωπικού, άρµατα µάχης, θηριώδη αεροσκάφη, όπλα πυρηνικά.

Και µέσα σ’ αυτόν τον χαλασµό της Οσετίας, της Βαγδάτης, της Καµπούλ, της Βηρυτού και του Θιβέτ, σκέψη στρέφεται στα τριαντάφυλλα. Στον τρόπο που ευωδιάζουν και προσπαθούν µε ένα αγκάθι να προστατέψουνε την οµορφιά τους. Τουλάχιστο αυτό να καταλαβαίναµε. Ότι η οµορφιά του κόσµου χρειάζεται προστασία. Τίποτα, τίποτα.

Τίποτα δεν καταλαβαίνουµε. Μας πήρε σβάρνα η ασχήµια. Πρώτα µε τους φόνους. Μετά µε τις αρρώστιες. Και τελευταία µε τη φτώχια.

Η πείνα σκύλ’ υιός εν, λέµε εµείς οι Πόντιοι. Δάκ;

Παρ’ όλα αυτά η σκέψη –πείσµα να δεις– επιµένει. Το καλό µπορεί ακόµα να συµβεί.

Η σκέψη επιµένει. Δεν την επηρεάζουν οι γέλωτες. Μήτε οι ειρωνείες των ρεαλιστών την ενοχλούνε.

Δεν είναι δα για πέταµα οι αυταπάτες. Μήτε η µελέτη των µαταιοτήτων. Αφού µοιάζουν µε αντίσταση στις επιδροµές του ανεπιθύµητου, αυτές που αφειδώς παράγει η πραγµατικότητα και τα δελτία των ειδήσεων διαχέουν σε όλο τον πλανήτη.

Άντε καλά. Η φυγή δεν είναι λύση ούτε η ανάµνηση τρόπος αντιµετώπισης των κρίσεων.

Σφαδάζει η λογική. Ε, και; Πήρε µαζί του ο Άβελ τα αγαθά γονίδια του ανθρώπου, την ώρα που τον σκότωσε ο αδελφός του ο Κάιν κι έκτοτε, αιώνες πολλούς, τα φονικά γονίδια του Κάιν διαιωνίζουν οι απόγονοί του. Αυτά των καταστροφών και των θανάτων. Και όπως έλεγε ο Καθηγητής Γιάννης Ταϊγαννίδης σε οµιλία του για το Περιβάλλον, «Η ανθρωπιά και η βαρβαρότητα είναι όµορες περιοχές µέσα στην ψυχή του ανθρώπου».

Και για να βρει τη διαφορά –αν υπάρχει– ανάµεσα σ’ αυτές τις όµορες περιοχές, η συνείδηση του ανθρώπου, την ανάµνηση θέτει σε λειτουργία.

Δε χάνει τον καιρό της η ανάµνηση! Ευθύς σκεπάζει τα ορυχεία. κατεδαφίζει τις καµινάδες. ρίχνει κάτω τις κεραίες που η Τεχνολογία ύψωσε ακριβώς δίπλα στα ξωκκλήσια των λόφων. εµπλουτίζει τις παλιές ανάβρες µε τα κρύα καθαρά νερά που µια φορά κι έναν καιρό, ολοχρονίς, ανάβλυζαν. χλοΐζει τα βοσκοτόπια. στις άκρες των χωραφιών φυτεύει τα δέντρα των µεσηµεριανών αναπαµών. φέρνει πίσω τα νερά του Σαρί Γκιολ. επουλώνει τα βάραθρα των λατοµείων. διώχνει τους γίγαντες που µέρα – νύχτα θειαφίζουν κιτρινόσκονη στους κάµπους. αποκαθιστά τη λευκότητα του χιονιού. καλεί να πνεύσουν εκείνοι οι βόρειοι άνεµοι οι ζωογόνοι. γεµίζει τον Σουλού µε καραβίδες. καλεί τους πελαργούς να επιστρέψουν, µόνο και µόνο για κείνη την εικόνα της επανόδου τους από τα λειβάδια στις φωλιές τους. γεµίζει τον φθινοπωρινό ουρανό µε τους σχηµατισµούς των διαβατάρικων πουλιών. στήνει τον Ήλιο στην κορυφή του Γκιοζ Τεπέ ίσαµε που η ανθρωπιά να νικήσει τη βαρβαρότητα.