To μπλε της καρδιάς

Η θάλασσα έχει ένα δηλητηριασμένο μπλε χρώμα. Την κοιτάζω. Δείχνει αναπάντεχα μελαχρινή. Τη νύχτα μοιάζει με πάρκο όπου συναντιούνται οι σκιές. Και το φεγγάρι, μια τεράστια λάμπα στην είσοδο: για να μετράει αυτούς που μπαίνουν.

Ο κυνισμός του κενού είναι ραμμένος σαν μάρκα πάνω στο σώμα της. Πάνω απ' όλα, πάνω σε όλα, ένα σκούρο σεντόνι. Ενα ελαφρύ ζακετάκι από σκοτάδι. Ο χρόνος χάνει τον χρόνο του προσπαθώντας να το αγγίξει.

Λίγη άμμος ακόμα. Ακούγεται μια βιόλα. Ενας γλυκός ήχος. Κατεβαίνει απ' το απέναντι βουνό και μπερδεύεται στ' αυτιά μου. Γυρίζω το κεφάλι μου να σε δω, αλλά έχεις φύγει. Μια πράσινη, φουσκωτή χελωνίτσα έχει πάρει τη θέση σου. Τεντώνει τον λαιμό της και με κοιτάζει. Πλησιάζω και της χαϊδεύω το κεφάλι. Είναι αργά, της λέω. Ωρα για ύπνο.

Αύριο θα συναντήσω τον σκύλο του Γιάννη. Τον λένε Κάσσυ. Είναι από τους λίγους σε αυτό τον κόσμο που όταν του μιλάω με κοιτάζει στα μάτια. Μ' αρέσει αυτή η ειλικρίνεια. Η προσπάθειά του να καταλάβει τη ζωή μόνο με ένα βλέμμα. Να υπήρξε άραγε ποτέ το κορμί σου; Ή το φαντάστηκα;

Η ζωή έχει περισσότερη φαντασία από μας. Σε βάζει να μιλάς μ' έναν σκύλο. Να αγαπάς μετά το τέλος του προγράμματος. Με χιονάκια. Να μπερδεύεις τα βοηθητικά ρήματα.

Το έχω με το είμαι.

Πώς μπορώ να είμαι πράγματα που δεν γνωρίζω;

Οι περισσότεροι μπορούν.

Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση.

Το λέει ο τοίχος. Εγώ συμφωνώ.

Μπροστά μου η νύχτα απλώνεται σε μέγεθος φιλιού. Επετειακή, ατελείωτη, με το ρολόι σταματημένο. Πέρασαν πέντε χρόνια. Ακόμα ανασαίνουμε την ίδια ανάσα. Ομως, μόνο εγώ γερνάω. Η παραλία γέρνει προς το μέρος σου. Αγκαλιάζει τα τρία σώματα, κάθε ένα προεκτείνει το άλλο. Το συμπληρώνει. Δεν βαδίζω πια για να σε συναντήσω. Οι δρόμοι βαδίζουν προς εσένα. Προς ένα αναπόφευκτο αλλά εκστατικό μπλε. Επιστρέφω στο πρόσωπό σου. Στο σχέδιο που άφησε το κορμί σου πάνω στην άμμο. Εκεί υπάρχουν μόνο καλοκαίρια. Σε επανάληψη. Κυλούν από τις άκρες των ματιών μου και γίνονται δάκρυα.