Μπαίνω στην είσοδο και καλώ το ασανσέρ...δίπλα υπάρχει ένα διαμέρισμα..
...Ισόγειο, γυναίκα μόνη, ετών γύρω στα 60, ας την βαφτίσω Χ.
Δεν έχει φίλους, δεν έχει αντρα,...Κανέναν δεν περιμένει, ούτε κανένας την περιμένει...
είναι η συνήθης περίπτωση των βραδυνών δελτίων ειδήσεων
"Οι γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία γιατί από το διάμερισμα της Χ.Χ. η μυρωδιά ήταν αφόρητη..."
Την Χ. την ένιωσα πολλές φορές, όσο περίμενα το ασανσέρ να κατέβει, να με κοιτά από το ματάκι της εξώπορτάς της...
Μπορώ να φανταστώ πώς είναι το σπίτι της..
Ένα μονό κρεβάτι, ένα τραπεζάκι και πάνω του ακουμπισμένο ένα αγαλματάκι της γυμνόστηθης γυναίκας της Κνωσσού, ενθύμιο από παλιά εκδρομή στην Κρήτη,...και ένας μεγάλος καθρέφτης...
Οπωσδήποτε ένας μεγάλος καθρέφτης…
Είναι η σχέση της αυτός ο καθρέφτης...
Δεν τον χρησιμοποιεί για να καλλωπιστεί...ούτε για ενδοσκόπηση...
Κοιτιέται το πρωί για να ολοκληρώσει μπροστά του την αδιέξοδη ονείρωξή της...
Πώς αλλιώς; ..Πρέπει με κάποιον τρόπο να διπλασιάσει το ένα που είναι αυτη χωρίς όμως να σκοντάψει σε εκπλήξεις νέων γνωριμιών...
Δεν έχει ιστορία η κύρια Χ. δεν παράγει γεγονότα και αυτή είναι η ιστορία της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου